این قانون با نام HASAWA شناخته و در سال 1974 وضع شده است. طبق این قانون، تعهدات گسترده ای برای کارفرمایان تعیین می شود. کارفرما موظف است از سلامت، ایمنی و رفاه کارکنان در محل کار و سایر افرادی که در محل حضور دارند مانند کارگران موقت، کارگران عادی، کارمندان خود اشتغال، بازدیدکنندگان، مشتریان و عموم مردم اطمینان حاصل کند.
با این وجود، این تعهدات به عنوان “تا آنجا که امکان پذیر باشد” تعریف می گردد. کارفرما می تواند ادعا کند که هزینه های لازم برای یک اقدام ایمنی خاص نمی تواند با کاهش ریسک ناشی از آن قابل توجیه باشد. با این حال، این موضوع نشان می دهد که آنها می توانند صرفا با بیان این که نمی توانند بهبودهای لازم را انجام دهند، از تعهدات خود فرار کنند.
HASAWA به دولت های اجازه می دهد تا قوانین یا دستورالعمل ها و کدهای عمل تایید شده را (ACOPs) برای کارفرمایان صادر کند. آنها تعهدات خاصی را برای کارفرما در رابطه با ایمنی و سلامت در محل کار، از جمله کار در یک محیط امن در برابر با مواد خطرناک، شیمیایی و استرس، ترسیم می کنند.
اداره بهداشت جهانی یعنی HSE، تحت نظارت HASAWA تاسیس شده است. این قانون به HSE اجازه می دهد تا تعهدات کارفرما را اجرا و مجازات هایی را نیز برای عدم رعایت آنها اعمال کند.
بوی آجُر، بوی ساروج، بوی گِل
